Op 20 januari sprak Joe Biden zijn inaugurele rede uit. Zijn woorden vormden nogal een contrast met die van zijn voorganger, vier jaar geleden. Een analyse van de eerste toespraak van de nieuwe president.
‘Moeders en kinderen die gevangen zitten in armoede in onze binnensteden. Het landschap van onze natie bezaaid met verroeste fabrieken die als grafstenen uit de grond omhoogsteken. Een onderwijssysteem waarin het geld tegen de plinten klotst, terwijl onze prachtige jonge studenten niets leren. En de misdaad, en de bendes en de drugs die te veel levens hebben geëist – die ons land hebben bestolen van zoveel onvervuld potentieel. Dit Amerikaanse bloedbad stopt hier en nu.’
Dit is het beeld van Amerika dat Donald Trump vier jaar geleden schetste bij zijn inauguratie. Een grimmig beeld, en daarmee een duidelijke breuk met de doorgaans optimistische toon van zijn voorgangers. Woorden als ‘grafstenen’ en ‘bloedbad’ waren zelfs nog nooit eerder gebruikt bij een inhuldiging.[1]
Contrast tussen Biden en Trump
Hoe anders was de speech van Joe Biden. Waar Trump het heden verwrong tot een angstige koortsdroom, sprak Biden van een idealistische toekomst. Een toekomst waarin tolerantie, bescheidenheid en empathie het winnen van egoïsme, wrok en haat. Hij erkende de diepe verdeeldheid die twee weken voor zijn inhuldiging nog had geleid tot de bestorming van het Capitool, maar drukte juist zijn tegenstanders op het hart dat hij een president voor alle Amerikanen zou zijn.
Verschillen in woordkeuze
De woordkeuze in beide toespraken (zie de woordwolken hieronder), legt ook een paar interessante inhoudelijke verschillen bloot. Bij Biden springt het woord democracy bijvoorbeeld meteen in het oog. In totaal neemt hij het maar liefst elf keer in de mond. In Trumps toespraak kun je daarentegen lang zoeken naar democracy – het komt er niet één keer in voor. Een ander belangrijk verschil tussen de twee presidenten is Bidens focus op unity: Biden heeft het acht keer over eenheid, terwijl Trump het woord maar één keer laat vallen.
Memorabele uitspraak
Het is duidelijk dat Biden en Trump qua toon en thema’s ver uit elkaar liggen. Maar vaak blijft er van een belangrijke toespraak niet meer dan één zin of uitdrukking hangen in ons collectief geheugen. En ook wat dat betreft is het verschil enorm. Trump vatte zijn geplande beleid samen in twee inmiddels beruchte woorden: America first. Dat was de boodschap waar politieke commentatoren en cabaretiers van over de hele wereld mee aan de haal gingen. Van Bidens toespraak beklijft toch vooral dat ene chiasme (een stijlfiguur waarbij je woorden herhaalt in omgekeerde volgorde): ‘We will lead not merely by the example of our power but by the power of our example.’ Niet alleen leiden door machtsvertoon, maar vanuit een voorbeeldfunctie. Twee opeenvolgende leiders, twee totale tegenpolen.
Gerecyclede hoop
Eind goed, al goed, zou je misschien denken. Toch moet er een belangrijke kanttekening geplaatst worden bij Bidens chiasme. Het was namelijk niet de eerste keer dat hij de uitspraak gebruikte. Sterker nog, hij was niet eens de eerste persoon die hem gebruikte. Bill Clinton ging hem voor in 2008, toen hij Barack Obama nomineerde als presidentskandidaat voor de Democraten.[2] Gerecyclede hoop, zou je dus kunnen zeggen. Ja, Bidens taalgebruik laat zien dat hij staat voor een terugkeer naar het oude normaal, maar hoe wenselijk is dat eigenlijk? Het oude normaal maakte van Amerika tenslotte niet het baken van hoop dat Biden zijn volk nu opnieuw voorspiegelt – het creëerde de voedingsbodem waar Trump uit voortkwam.
Woordwolk Biden
Bron: WBAY
Woordwolk Trump
Bron: Dakota News Now
(2024).png){kind=small}
.png)
